คำพิพากษาฎีกาที่ 212/67
มูลหนี้ตามฟ้องเป็นหนี้ค่าเงินยืมเพื่อทดลองจ่ายในกิจกรรมส่งเสริมการขายและค่าสินค้าที่จำเลยสั่งซื้อจากโจทก์สามารถกำหนดจำนวนได้แน่นอน ข้ออ้างของจำเลยที่ว่าโจทก์และจำเลยเป็นหุ้นส่วนกันและจำเลยอาจใช้สิทธิหักกลบบหนี้ได้ หาทำให้หนี้ตามฟ้องของโจทก์กลับกลายเป็นหนี้ที่ไม่อาจกำหนดจำนวนได้แน่นอนอีกไม่ ทั้งหนี้ที่นำมาฟ้องเป็นคดีล้มละลายตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ.2483 มาตรา 9(3) ไม่จำต้องฟ้องเป็นคดีแพ่ง หรือให้ศาลในคดีแพ่งมีคำพิพากษาก่อน เมื่อจำเลยเป็นหนี้โจทก์ในมูลหนี้ที่อาจกำหนดจำนวนได้โดยแน่นอนไม่น้อยกว่า 2,000,000 บาท โจทก์ย่อมมีอำนาจฟ้องให้จำเลยล้มละลายตามมาตรา 9(3)
โจทก์มีหนังสือทวงถามให้จำเลยชำระหนี้แล้ว 2 ครั้งซึ่งมีระยะเวลาห่างกันไม่น้อยกว่า 30 วัน เมื่อจำเลยไม่ชำระหนี้ ถือว่าโจทก์ได้ปฏิบัติตามเงื่อนไขแห่งกการที่ตนจะได้รับประโยชน์จากข้อสันนิษฐานว่าจำเลยมีหนี้สินล้นพ้นตัว ตามพระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ.2483 มาตรา 8(9) แล้ว